در سال‌های اخیر، نمک‌های رنگی مثل نمک صورتی هیمالیا، نمک سیاه هندی یا نمک آبی ایرانی طرفداران زیادی پیدا کرده‌اند. این نمک‌ها به دلیل رنگ خاص خود جذابیت بصری دارند و معمولاً با عنوان «مفیدتر از نمک سفید» معرفی می‌شوند. اما آیا واقعاً چنین است؟
علت رنگ نمک‌های طبیعی
رنگ متفاوت این نمک‌ها به وجود مواد معدنی گوناگون بستگی دارد:
نمک صورتی هیمالیا: به دلیل وجود آهن به رنگ صورتی دیده می‌شود.
نمک سیاه: حاوی ترکیبات گوگردی است و طعمی تند و خاص دارد.
نمک آبی: به دلیل وجود پتاسیم و کلسیم سایه‌های آبی ایجاد می‌کند.
فواید احتمالی
حاوی مقادیر اندکی مواد معدنی مثل آهن، پتاسیم و منیزیم هستند.
طعم و ظاهر متفاوتی دارند و می‌توانند به متنوع شدن سفره کمک کنند.
مضرات احتمالی نمک‌های رنگی
با وجود جذابیت و تبلیغات گسترده، مصرف بی‌رویه‌ی نمک‌های رنگی می‌تواند همراه با برخی خطرات باشد:
۱. وجود فلزات سنگین
نمک‌های معدنی رنگی مستقیماً از لایه‌های زمین استخراج می‌شوند و معمولاً تصفیه کامل روی آن‌ها انجام نمی‌شود. به همین دلیل، احتمال وجود مقادیر بسیار اندک فلزات سنگین مثل سرب، آرسنیک یا جیوه در بعضی نمونه‌ها وجود دارد.
این مقادیر معمولاً پایین هستند، اما مصرف مداوم و طولانی‌مدت ممکن است باعث تجمع در بدن شود.
به‌ویژه برای کودکان و زنان باردار خطر بیشتری دارد.
۲. نبود استاندارد یکنواخت
برخلاف نمک تصفیه‌شده خوراکی (که طبق استانداردها میزان خلوص، ید و ناخالصی‌ها کنترل می‌شود)، نمک‌های رنگی اغلب فاقد نظارت دقیق آزمایشگاهی هستند.
ترکیب مواد معدنی آن‌ها از یک معدن به معدن دیگر فرق می‌کند.
امکان وجود ذرات ناخواسته یا آلودگی‌های محیطی بیشتر است.
جمع‌بندی
نمک‌های رنگی (صورتی، سیاه، آبی و …) می‌توانند جذاب و خاص باشند، اما باید با احتیاط مصرف شوند. چون:
تصفیه کامل نمی‌شوند
احتمال وجود فلزات سنگین در آن‌ها هست
همچنان حاوی سدیم بالایی‌اند
بنابراین بهتر است اگر از این نمک‌ها استفاده می‌کنید، مقدار آن را محدود کرده و برای مصرف روزانه و طولانی‌مدت، به سراغ نمک‌های تصفیه‌شده و کم‌سدیم استاندارد بروید.